ضمن تبریک سال نو با تاخیر چهار روزه البته.
اومدیم به این ویروس از یه زاویه ی دیگه نگاه کنیم که ایول امسال دید و بازدید نداریم و مجبور نیستیم قیافه ی بعضیا رو اتفاقی توی خونه ی اونایی که رفتیم خونشون تحمل کنیم و خلاصه داشتیم کیف میکردیم که بهمون گفتن تلفن. تلفن کن به فک و فامیل!!! درسته من دایی و خاله هامو دوست دارم اما خداییش نهایت حرف زدن های من با اونا سلام و خدافظیه. اخه من زنگ بزنم به خاله بزرگم که فارسی هم نمیتونه حرف بزنه بگم چی؟! هرچند گوشیشو جواب نداد و گفتم بعدا بخواد گله کنه میگم زنگ زدم جواب ندادی!! بعد بهترین کار رو دایی کوچیکم کرد که تا گفتم دایی عیدت مبارک گفت مرسی عید تو هم مبارک خدافظ!! خداییش حرفی هم با هم نداشتیم! واسه بقیه جوونهای فامیل هم که اهل اس بودن چندتایی پیام تبریک فرستادم که بعدا جایی واسه گله و شکایت نمونه!
منفورترین تبریک هایی که فرستادن اونایی بود که کپی میکردن و برا چند نفر میفرستادن و اخرشم اسم عتیقه شونو تهش مینوشتن. به اینا حتی جواب هم ندادم چون ارزششو نداشت. خودشون یه پیام ساده برام‌می نوشتن که عیدت مبارک به اندازه ی همون سه تا بوسی که قرار بود از نزدیک با هم داشته باشیم ارزش داشت. حالا بعضیا میگن بوس اذیت کننده بود و از این صوبتا، ولی واسه ما سینگل هایی که سال به سال کسی بوسمون نمیکنه همین بوس های عید غنیمته!
و اما عیدی. واقعا ازتون انتظار نداشتم. ای شماهایی که هی توی پست هاتون میگین من صد ساله سابقه ی وبلاگ نویسی دارم و کُشتین ما رو با این فخر فروشی هاتون، کو عیدی ما تازه کارا؟! ای شماهایی که هی میگین از ما بزرگترین و به ما میگین بچه ای و حالیت نیست، کو عیدی ما بچه ها؟! من از شماها عیدی نگیرم رسواتون میکنم. لطفا پیام خصوصی بفرستین من شماره کارتم رو با کمال میل تقدیم کنم. با تشکر :)
+ راستی تو شهر شما هم با بلندگو آژیر خطر پخش میکنن و میگن وضعیت قرمزه و توی خونه هاتون بمونین یا فقط شهر ما وضعش خرابه؟! تصور کنین این هشدارها رو بشنوین و فیلم "دونده ی هزارتو" ۱، ۲، ۳ رو تماشا کنین! آدم با تمام وجودش اون فیلم رو حس میکنه (توصیه میکنم تماشا کنین ارزششو داره!)
درباره این سایت