یه زمانی بود که توی مراسمی مامان شخصی رو بهم نشون میداد و میگفت فلانی رو یادت نگه دار چیزی میگم راجع بهش، منم نگاه میکردم و میگفتم اوکی، حله، دو ساعت بعدش همون شخص رو جایی می دیدیم و میگفت شناختی؟ میگفتم نه کیه؟! میگفت چقد خنگی الان تو مراسم بود دیگه. خلاصه این اتفاق بارها و بارها می افتاد و این شناسایی افراد شده بود واسه من معضل!
یه سریال کره ای نگاه میکردم، پسره نخبه ای بود واسه خودش ولی چهره ها رو نمی تونست تشخیص بده، میگفتم بابا اینم خنگه، سالهاس با همکارش دوسته هنوز قیافه ی طرفو نتونسته تو ذهنش نگه داره!
تا اینکه یه مستند دیدم و فهمیدم واقعا یه همچین بیماری ای وجود داره که بهش میگن کوری چهره و چندتا اسم عجیب غریب دیگه که البته هیچ ربطی به سطح هوش طرف نداره و میتونه مادرزادی یا در اثر آسیب به مغز باشه و درجه های متفاوتی داره که توی موارد خیلی شدید طرف حتی چهره ی افراد خانواده شو هم نمیتونه تشخیص بده!
حالا نمیخوام بگم منم همچین مشکلی دارم، ولی حداقل تا دوسه بار طرف رو کامل نبینم چهره ش یادم نمیمونه، حتی سابق که تو آموزشگاه تدریس میکردم یه دختری اونجا منشی بود که بعدها وقتی دیدمش بعد از یه ساعت سلام و احوالپرسی ظاهری ای که باهاش داشتم گفتم خب حالا شما کی هستی و طرف حسابی جا خورد!! حتی یادم میاد یبار جلسه دومی که با یکی از خواستگارام بیرون قرار ملاقات گذاشته بودیم، چون تنها داشتم میرفتم سر قرار، هرکاری کردم چهره ش یادم نیومد و توی دو سه قدمیش بودم و نشناختم و بهش زنگ زدم که ببینم کجاس! البته این مشکل من بعد از سه چهار بار دیدن خود طرف یا عکسش برطرف میشه، ولی خب چون واسه یه سری افراد این کار ممکن نیست یکم همیشه تو شناساییشون با مشکل روبه رو میشم!
مشابه همین اتفاق گویا چند روز پیش واسه یکی از آشناهای قدیمیم افتاده بود که فقط یک بار حضوری دیده بودمش:
طرف فک میکرد بخاطر اینکه هندزفری تو گوشم بوده نشناختمش، نمی دونه که مشکل از یه جای دیگه س کلا :)
اصلا یکی از دلایلی که دوست پسر نداشتم همین بوده! چون میترسیدم نشناسمش، بعد روز قرار برم بشینم پیش یه بنده خدای دیگه و خلاصه فک کنه خیانت کردم و داستانی بشه.
+ نشینین منو مسخره کنین، طبق آمار از هر پنجاه نفر یه نفر این مشکل رو داره (حتی شخصی مثل برد پیت!) اما فک میکنه یه چیز طبیعیه؛ پس شاید برای شما هم اتفاق بیوفتد!!
درباره این سایت