امشب شب آرزوها بود (شایدم هنوز هست نمیدونم!) خواستم آرزو کنم گفتم خدایا از کجا شروع کنم؟! اصلا چی آرزو کنم؟! مثلا آرزو کنم زنده بمونیم؟! شر کرونا کم شه؟! ازدواج کنیم (با کی؟!) ؟! پولدار شیم (این یه مورد محاله)؟! بچه دار‌شیم (این واحد پیش نیاز لازم داره)؟! خلاصه که دیدم هر آرزویی بکنم تا وقتی که از این کرونا جون سالم بدر نبریم بی فایده س! فعلا همین "مرگ بر کرونا" رو آرزو کردیم تا ببینیم بعدش چی میشه!
تو اینستا استوری گذاشته بودن که "برین به کسی که دوسش دارین بگین حرفتونو. شهر به شدت بوی مرگ میده" یکی هم استوری کرده بود "بریم قبل از مُردن حرف دلمونو بگیم!" آی هوس کردم برم به چند نفر بگم چقد ازشون حالم بهم میخوره (حرف دله دیگه). بعد برم به چند نفر هم بگم چقد ازشون خوشم میاد و به چند نفر دیگه هم بگم که حسابی دلتنگشونم و کارایی که گذشته کردن و بدی هایی که در حقم کردن رو بخشیدم و فقط به یه نفر بگم که چقد دوسش دارم. خداییش بخوام میتونم این کارا رو بکنم و اصلا هم توی این موارد غرور مرور ندارم که بگم وای اگه فکر دیگه ای بکنه چی.واکنششون هم اصلا برام مهم نیست. فقط میمونه اون مورد آخر. این یه مورد اگه دلمو بشکنه دیگه اون آدم سابق نمیشم! این خیلی سخته خداییش! واقعا کاش میشد آدم با خیال راحت بره به طرف بگه که دوسش داره. :(
اصلا خدایا نظرم عوض شد. کرونا رو خودت هرطور صلاح میدونی باهاش برخورد کن. آرزو میکنم که برای من یه عشق واقعی ردیف کنی. یکی که واسه حرف زدن باهاش لحظه شماری کنم و وقتی موعدش رسید همچین قلبم تالاپ تولوپ کنه به حدی که نفسم بند بیاد و نتونم حرف بزنم. اگه همچین کسی باشه. کاش همچین کسی باشه.
شاعر میفرماید:
سخت است در این عصر دم دستی ها/ عاشق بشوی مثل دهه شصتی ها
محض اطلاعتون بنده یک عدد دهه شصتی ام. کسی نبود؟! :)
+ آرزوهاتون برآورده شه ایشاا. :)
درباره این سایت